در بخش نظرات پست قبل با عنوان ؛ اگرهای سبز ؛ آقای ناصر یارمحمدیان نقدی را به شرح ذیل مطرح کرده اند:
"همیشه توی این فکر بودم که آیا هدف بزرگ داشتن خوبه یا نه چون هدف بزرگ از ارزوی بزرگ پدید میاد و در دین بسیار از داشتن ارزوی بزرگ نهی شده ( میتونی به فهرست موضوعی نهج البلاغه رجوع کنی و روایات متعدد در این زمیته رو ببینی توی خطبه همام هم هست) اینجا من دچار تناقض در نگاه به آینده میشم چون داشتن هدف بزرگ رو خیلی مفید میدونم همچنین یک مشکل دیگه دارم و اون تشخیص و ملاک تشخیص آرزوی بزرگ از کوچک استَ مثلا آیا آرزوهای بزرگ ؛معنوی؛ را هم شامل میشود؟ "
به ایشان قول دادم شرح مبسوطی را بر موضوع مطرح شده بنویسم که امروز فرصت شد.
یکی از مصادری که می توان به کمک آن به مفهوم واقعی واژه ای در قرآن و روایات صرفنظر از معنای لفظی و یا مفعوم عرفی و عامیانه آن پی برد، واژه بکاررفته در مقابل آن است.
برای نمونه در نظر توده مردم علم و جهل در مقابل یکدیگر به کار می روند و می گوییم فلانی یا عالم است و یا جاهل. که معنای متضادی از آن استنباط می شود.
ولیکن در متون قرآنی و روایی عقل و جهل در مقابل یکدیگر به کار می روند نه علم و جهل. بنابراین یک مفهوم دیگری را از عقل برای ما مستند می سازد. لذا در بیان قرآن یا کلام معصوم ممکن است کسی عالم باشد و در عین حال جاهل.
برای مثال امام رضا علیه السلام می فرماید: بهترین دوست تو عقل تو و بدترین دشمن تو جهل توست.
اکنون با این الگوی بیان شده درباره واژه آرزو تامل بیشتری می کنیم تا معنا و مراد واقعی آن مشخص و بدینوسیله آرزوی نهی شده در بیان معصوم درک گردد.
من این واژه را با عنوان عربی آن یعنی کلمه امل در نهج البلاغه جستجو کردم و عباراتی که دربرگیرنده این مفهوم است را در ذیل می آورم و توضیحاتی را ارائه می کنم.